به گزارش مشرق،  محمد عبداللهی کارشناس مسائل سیاسی در کانال تلگرامی خود نوشت:

سیاست زدگی، بیماری مزمن جامعه ماست. چیزی که یک مصداق آن، ضرب المثل شدن «تحلیلهای تاکسی های ایران» است. درهم آمیختگی مفرط سیاست با هر مسئله ای، یک آفت و بیماری اجتماعی است که باید درمان شود. این بیماری اجتماعی در سالهای اخیر با حضور مستمر مردم در شبکه های اجتماعی، وخیم تر و حادتر هم شده است. «بی سوژگی»، «عقب نماندن از مسائل روز» و حتی «پز آپدیت بودن» و «لایک گرفتن» سبب شده، مسائل سیاسی بشدت ضریب بخورند و واکنش خیل گسترده ای را برانگیزد.

بر این مبنا می بینیم، با سوژه ای مثل "سقوط یک هواپیما"، جامعه بشدت هیجانی و ملتهب میشود، پست پشت پست، خبر پشت خبر، آواتار پشت آواتار.. سوگواری پشت سوگواری، استوری پشت استوری! و البته اثر و مانایی آن در حافظه جمعی ماهها و حتی سالها می ماند. اما همین سوژه در آمریکا اتفاق میفتد، "سه سقوط هواپیما در عرض یک هفته"، نه التهابی برمی انگیزد، نه به یک بحران اجتماعی و سیاسی تبدیل میشود و حتی افراد زیادی از آن مطلع نمیشوند.

اینکه جامعه آگاهی سیاسی داشته باشد، کنشگری سیاسی داشته باشد، تفکر سیاسی داشته باشد، قطعا ممدوح است؛ اما نکته اینجاست که سیاست زدگی با کنشگری عالمانه سیاسی متفاوت است. صریح بگویم برای جامعه ما هنوز فرهنگسازی نشده که سیاست هم مثل پزشکی مثل روانشناسی مثل حقوق، عرصه ای تخصصی و نیازمند سواد، مداقّه و مطالعه و تفکر است.

یادداشت دیگری از محمد عبداللهی را بخوانید:

آبروریزی 101 موشک جدید و زیبا

طنزهای عصر ما!

یک مصداق بارز سیاست زدگی، ورود سلبریتی ها و حتی شاخهای مجازی به مسائل سیاسی است. کسانیکه صلاحیت خود برای اظهارنظر در هر حوزه ای را از فالوور بدست می آورند: "صلاحیت فالووری"!!! یک تشت رسوایی این جماعت با موج پشیمانی و عذرخواهی از رای به روحانی، در کمتر از چند ماه پس از انتخابات 96 به زمین افتاده است. جامعه جوان ایران، هنوز تعلیم سیاسی نیافته که مرجعیت فکری و سیاسی خود را از چه آبشخوری باید دریافت کند و نکند. این کم کاری سیستم آموزشی ما، رسانه ها و خصوصا صداوسیما است.

مصداق دیگر سیاست زدگی، نیاموختن "شیوه صحیح اعتراض و انتقاد سیاسی" است. حق هر فردی از جامعه است که نسبت به کم کاری دولت و براورده نشدن مطالبات خود اعتراض و انتقاد کند. اما مثال بارز این تعلیم نیافتگی و تربیت ناشدگی سیاسی در ایران، شیوه اشتباه اعتراض برخی کشاورزان ورزنه اصفهان به مسئله کم آبی است. اعتراض کنندگان نیاموخته اند که اعتراض به کم آبی، موضوعی صنفی و غیرسیاسی است. و ورود رسانه های بیگانه و نفوذی های آنها در میان معترضان، نه تنها مشکل آنها را رفع نخواهد کرد که فاز اعتراض را از #صنفی و حتی #سیاسی (اعتراض به عملکرد مسئولان) به فاز امنیتی (و علیه کل نظام) خواهد کشاند و عملا خواسته ها و مطالبات آنها به حاشیه خواهد رفت.

این فرهنگسازی در بسیاری از کشورهای غربی وجود دارد. هر هفته اخبار یک اعتصاب، یک تجمع، یک تظاهرات صنفی و حتی سیاسی در فرانسه و انگلستان و آلمان و آمریکا و ایتالیا دیده میشود. اما کمتر دیده میشود که اعتراض اتوبوسداران به نرخ کرایه، به کل حکومت آن کشور و نظام سیاسی آن گره بخورد. درست بهمین دلیل این شیوه های اعتراض در مسالمت برگزار و مشکل هم در بیشتر موارد حل میشود. اما آنگاه که یک اعتراض یک انتقاد به شکل آشوب خشن و براندازی علیه کل یک نظام رخ نماید، هیچ حکومتی تماشاگر نخواهد بود. (بگذریم که ایران در آشوبهای دراویش تماشاچی بود)

مهمترین ابزار تعلیم فرهنگ سیاسی، رسانه است. صداو سیما با بایکوت و سانسور و راهبرد منقرض "شتر دیدی ندیدی"، بدترین شیوه برخورد با سیاست زدگی جامعه را دنبال میکند و عملا آموزش سیاسی به شکل طنز و.. در این رسانه تعطیل شده است. شبکه های اجتماعی هم در استعمار سلبریتی هایی است که خود غرق در این بیماری هستند. پس شما کاری کنید. هر یک، رسانه باشیم.